چرا برخلاف باور ، درونگراها رهبران موفقی هستند؟

چرا برخلاف باور ، درونگراها رهبران موفقی هستند؟

تصور عموم بر این است که رهبران موفق باید برونگرا، جسور، پویان و معاشرتی باشند. اما واقعیت آن است که این ویژگی‌ها تنها صفاتی نیستند که از یک فرد، رهبری بزرگ می‌سازند. بیل گیتس، مارک زاکربرگ، آلبرت اینشتین، مایکل جوردن، مهاتما گاندی، آبراهام لینکلن و وارن بافت، همگی نمونه‌هایی از رهبران موفقی هستند که ویژگی مشترک آن‌ها درونگرایی است. این واقعیت نشان می‌دهد که درونگرایی می‌تواند بستر مناسبی برای توسعه ویژگی‌های رهبری فراهم کند.

باورهای نادرست درباره درونگراها

برای درک بهتر پتانسیل رهبری درونگراها، ابتدا باید به برخی باورهای نادرست درباره آن‌ها بپردازیم:

درونگراها تک‌رو یا ضداجتماع نیستند:

  برخلاف تصور رایج، درونگراها به تنهایی نیاز دارند تا انرژی بگیرند، اما این به معنای عدم تمایل آن‌ها به حضور در جمع نیست. درونگراها از خلوت خود لذت می‌برند، اما می‌توانند از بودن در کنار دوستان و آشنایان نیز بهره‌مند شوند.

درونگراها اهل تأمل و درون‌نگری هستند:

 این ویژگی که گاه با انزوا اشتباه گرفته می‌شود، به آن‌ها امکان می‌دهد تا به تحلیل و ارزیابی دقیق‌تری از موقعیت‌ها بپردازند.

درونگراها لزوماً کم‌حرف‌تر نیستند:

 آن‌ها بیشتر به شنیدن تمایل دارند تا صحبت کردن. این   مهارت گوش دادن فعال  ، یکی از ارزشمندترین ویژگی‌های رهبری است که به درونگراها امکان می‌دهد تا تصمیم‌های بهتری بگیرند.

درونگرایی مترادف با خجالتی بودن نیست:

 درونگراها به گفتگوهای فردی علاقه‌مندترند و به همین دلیل، روابط عمیق‌تری را برقرار می‌کنند.

درونگراها ناظرانی دقیق هستند:

  حضور آن‌ها در رویدادهای اجتماعی با هدف مشاهده و تحلیل است، نه لزوماً مشارکت فعال. این ویژگی به آن‌ها کمک می‌کند تا محیط اطراف خود را بهتر درک کنند.

موفقیت رهبری درونگراها

موفقیت رهبران، ارتباط مستقیمی با تیمی که آن‌ها را رهبری می‌کنند دارد. همان‌طور که برخی گیاهان در نور آفتاب و برخی در سایه رشد می‌کنند، شرایط موفقیت رهبران نیز بسته به تیپ شخصیتی و نوع تیم متفاوت است. در پژوهشی که توسط آدام گرنت در مدرسه کسب‌وکار وارتون انجام شد، مشخص شد که تیم‌های خودانگیخته با رهبران درونگرا عملکرد بهتری دارند، در حالی که تیم‌هایی با فرمانبری بالا در کنار رهبران برونگرا موفق‌تر عمل می‌کنند. این یافته نشان می‌دهد که انتخاب صحیح رهبر برای یک تیم، به ویژگی‌های آن تیم بستگی دارد و نه صرفاً به ویژگی‌های شخصیتی رهبر.

مزایای رهبری درونگراها

پنج دلیل کلیدی وجود دارد که چرا باید به رهبری درونگراها اعتماد کرد:

مهارت گوش دادن فعال و مؤثر: درونگراها معمولاً شنونده‌های دقیقی هستند که این ویژگی به آن‌ها اجازه می‌دهد تا نیازها و نگرانی‌های تیم را بهتر درک کنند.

تفکر قبل از اقدام:

درونگراها قبل از تصمیم‌گیری به تحلیل و بررسی کامل می‌پردازند، که این امر منجر به کاهش اشتباهات و افزایش کارایی می‌شود.

توانمندی در همدلی:

این افراد توانایی بالایی در همدلی با دیگران دارند، که باعث می‌شود در مواقع بحرانی بتوانند تیم خود را بهتر مدیریت کنند.

مشاهده‌گری دقیق:

 درونگراها معمولاً ناظران دقیقی هستند و این ویژگی به آن‌ها کمک می‌کند تا نکات ظریفی را که ممکن است دیگران نادیده بگیرند، شناسایی کنند.

تواضع:

 فروتنی درونگراها باعث می‌شود تا بیشتر به موفقیت تیم اهمیت دهند تا به نمایش خود.

نتیجه‌گیری

باید توجه داشت که هیچ فردی کاملاً درونگرا یا برونگرا نیست، بلکه همه افراد بر روی طیفی از این دو ویژگی قرار دارند. محیط‌های کاری به هر دو دسته رهبران نیاز دارند و هیچ‌کدام از این دو نوع رهبری بر دیگری برتری ندارد. در نهایت، موفقیت یک رهبر به توانایی او در سازگاری با تیم و شرایط بستگی دارد، نه صرفاً به ویژگی‌های شخصیتی او.

 

 مدیر تکامل و نوآوری

مهارت‌های رهبری از دیدگاه مک‌کینزی

 استرس چگونه برعملکرد سازمان تاثیر می‌گذارد؟