طرحواره رهاشدگی
طرحواره رهاشدگی
طرحواره رهاشدگی یکی از طرحواره‌های ناسازگار اولیه است که توسط جفری یانگ در چارچوب درمان مبتنی بر طرحواره مطرح شده است. این طرحواره به باور عمیقی اشاره دارد که فرد احساس می‌کند دیگران، به‌خصوص افراد نزدیک و مهم، دیر یا زود او را ترک خواهند کرد یا قابل اتکا نیستند. افرادی که این طرحواره را دارند، معمولاً احساس ناامنی و اضطراب شدید در روابط خود تجربه می‌کنند.
شکل‌گیری طرحواره رهاشدگی
طرحواره رهاشدگی معمولاً در نتیجه تجربیات اولیه زندگی شکل می‌گیرد. این تجربیات ممکن است شامل طلاق والدین، مرگ یکی از اعضای خانواده، یا حتی عدم حضور عاطفی والدین باشد. به طور کلی، هر تجربه‌ای که منجر به قطع ارتباطات پایدار و عاطفی در دوران کودکی شود، می‌تواند این طرحواره را فعال کند.
تأثیرات طرحواره رهاشدگی
افرادی که با این طرحواره زندگی می‌کنند، به‌طور مداوم در حال تجربه ترس از ترک شدن هستند. این ترس می‌تواند به دو صورت بروز کند:
رفتارهای اجتنابی:
فرد ممکن است از ایجاد روابط نزدیک خودداری کند تا از ترک شدن احتمالی در آینده جلوگیری کند.
رفتارهای وابسته:
این افراد ممکن است بیش از حد به دیگران وابسته شوند و تلاش کنند تا با کنترل یا نیازمندی شدید از ترک شدن جلوگیری کنند.
درمان طرحواره رهاشدگی
درمان طرحواره رهاشدگی معمولاً از طریق رویکردهایی مانند درمان شناختی-رفتاری و طرحواره‌درمانی انجام می‌شود. در این فرآیند، تمرکز بر شناسایی و بازسازی الگوهای فکری و رفتاری ناسازگار و یادگیری شیوه‌های جدید تعامل با دیگران است. تکنیک‌هایی مانند تصویرسازی ذهنی، بازآموزی شناختی و درمان مبتنی بر رابطه می‌توانند به فرد کمک کنند تا احساس امنیت و اعتماد در روابط خود را بازیابد.
نتیجه‌گیری
طرحواره رهاشدگی می‌تواند به شدت بر کیفیت زندگی و روابط افراد تأثیر بگذارد. شناسایی و درمان آن از طریق فرآیندهای تخصصی روان‌درمانی می‌تواند به افراد کمک کند تا به جای زندگی با ترس از ترک شدن، روابطی سالم‌تر و پایدارتر برقرار کنند.
